De ware gezichten | Groepstentoonstelling met Sytske Frederika van Koeveringe

Het liep allemaal net iets anders dan ik voor ogen had: toen ik mijn geschilderde portretten liet zien werd er geklapt, gejoeld en werden mijn doeken aangeraakt. Ik moest me bedwingen om niet te huilen van blijdschap, als ik kunst zie die ik leuk vind wil ik die ook meteen aanraken, en het liefst zo vaak mogelijk.

Als ik zelf heb geschilderd en mijn werk is af (en ik ben er tevreden mee), leg ik het een tijdje op de grond van mijn werkkamer, ik zit erop, lig erop, loop eroverheen, hang mijn was erboven. Alsof ik voor heel even een nieuw kleedje heb liggen. Mijn werk moet eerst toegeëigend worden voor ik het de wereld in stuur.

Dus dat ik hier metgezellen in zou vinden, in ongeveer het eerste kwartier dat ik er was had ik nooit gedacht.

Het voorstellen en mijn werk laten zien, ging naadloos over in meteen zelf aan de slag gaan. De kunstenaars hadden ieder een kaasdoek van een meter voor zich en begonnen direct een portret te schetsen met houtskool. Ik hoefde niets uit te leggen. Niemand klaagde over het materiaal, of dat het doek niet bleef liggen, niemand had moeite met überhaupt ‘het begin’. Iedereen deed gewoon en voor ik het wist waren de eersten al aan het schilderen.

Ik hoefde niets te vertellen over het gebruik van kleur, sterker nog ik leerde zelf bij van de precisie en geduld waarmee zij kleuren mengden.

Toen ik zei dat het leuk is om gesso te gebruiken in plaats van witte verf, vroeg niemand waarom: er werd gemengd en tijdens dit mengen meer gesso (of meer kleur) toegevoegd.

Tijdens de uren die verstreken was er iemand die zei dat hij echt goed kon schilderen, er was iemand die grappen maakte over mensen buiten, er was iemand die geconcentreerd met haar werk bezig was, er was iemand die zo nu en dan een rondje liep, er was iemand die tussendoor rookte, maar er werd vooral ijverig doorgewerkt. Ik liep van deelnemer naar deelnemer en keek naar hoe er van niets iets werd gemaakt en moest denken aan andere workshops en cursussen waar ik vooral veel tijd kwijt ben met het praten over kunst. Zulke gesprekken kunnen mooi zijn, maar vind ik ook erg vaak vermoeiend. Want ja, wat is dan een kunstenaar? De laatste tijd merk ik dat ik me stoor aan dit soort gesprekken.

Ik weet niet wat de context is van het gesprek dat er wordt gevoerd, maar ineens hoor ik: ‘Als kunstenaar toon je je ware gezicht,’ zegt een vrouwelijke kunstenaar. Ik kijk haar aan en van haar kijk ik naar de man die zei dat hij zichzelf een goede schilder vindt. En van hem kijk ik naar de vrouw die al uren in stilte over haar portret zit gebogen. Waarom gesprekken voeren over wanneer je kunstenaar bent en wat kunst is, als je ook gewoon met zijn allen kunst kunt maken? Wie is er dan in godsnaam degene die nog bepaalt wat er wel of niet kunst is?

Je bent kunstenaar of niet. Je maakt mooie dingen of niet. En wij hebben met z’n allen een bijzonder mooi groot werk gemaakt. Dat durf ik best hardop te zeggen.

Andere gezichten

Naast het groepswerk ‘de ware gezichten’ en het eigen werk van Sytske, zijn portretten te zien van Roos van Lierop (collages), ‘abstracte gezichten’ van Yair Aa en zelfportretten die zijn gemaakt door deelnemers van het grafisch atelier Bijzonder Amsterdams.

Bio

Opkomend kunstenaar Sytske Frederika van Koeveringe (1988) is afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld academie. Ze is schilder, zeefdrukker en schrijver. Haar tweede boek – Dag nacht licht toch – was genomineerd voor de Jan Hanlo-essayprijs. Op het moment werkt ze onder andere aan haar vierde boek, dat in januari 2024 bij Atlas Contact zal verschijnen.